Het onomstotelijk bewijs lag op tafel. Plakboeken vol foto’s en juryrapporten uit een vorig gildeleven. Hij is goed, hij won vele eerste prijzen. De eerste keer in 1993. Elf was hij pas.
Het deed me meteen denken aan het verhaal over het jongetje Oskar die met zijn verjaardag een blikkentrommel kreeg. Hij besluit dan om niet meer te groeien om zo niet te worden als de volwassenen om zich heen. Sindsdien mept hij telkens op zijn trommel als de wereld rondom hem grof wordt. En als ze hem zijn trommel proberen af te nemen, gilt zo hard dat glas breekt. Zo’n activistische houding kreeg onze tamboer ook. In plaats van zich te laten beoordelen tijdens wedstrijden zonder er iets van op te steken anders dan ‘ga zo door’ of ‘goed bezig’, ging hij zelf jureren met het doel iets toe te voegen aan de ontwikkeling van jongeren tot tamboer. Het begon 15 jaar geleden. In 2006 vroegen we Toon Capel om jurylid te zijn bij de tamboerwedstrijden tijdens ons gildefeest. Vierentwintig was hij pas. Blijkbaar was hij toch weer beoordeeld op zijn kwaliteiten als jurylid. En goed bevonden, want vanaf die tijd is hij vooral in de Kring Maasland een gewaardeerd beoordelaar van de kwaliteiten van gildetamboers. “In de tamboerwereld hadden we geen leermeester zoals Frans Louwers was voor de vendelwereld”, zegt Toon. Reden temeer dat hij het tot zijn taak rekent jonge tamboers concreet vooruit te helpen.
Behalve in Kring Maasland jureerde Toon, zij het minder vaak, ook bij wedstrijden onder auspiciën van de Federatie.
Apart detail: 13 van de 15 jaren dat hij jureert, was hij geen lid van enig gilde. Sinds 2019 mogen wij achter tamboer Toon Capel met naast zich Martijn van Nunen aan gaan.
Een hilarisch moment in het bestaan van een lid van de jury is te zien en te horen met een klik op de onderstaande link: een wedstrijd onder tamboers die stilgelegd moest worden omdat een zeer jolige gildebroeder zich ontfermt had over de geluidsinstallatie op het feestterrein.
